Wiadomości z Wydawnictwa Literackiego: Pierwszy etap plebiscytu na “Najlepszą książkę zimy” organizowanego przez serwis Granice.pl. już się zakończył. Powieść “Zanim odfrunę” – otrzymała nominację jury i internautów.
Tylko do najbliższej niedzieli – 9 grudnia 2018 do godziny 23:59 – trwał będzie II etap plebiscytu. Zapraszam do zabawy na : http://ksiazkanazime.pl
Wiadomość z Wydawnictwa Literackiego dla tych z Was, którzy nie mają jeszcze na swoich półkach żadnego tomu serii o Jantarni, a planują kupić 🙂 I także dla tych SZALONYCH CZYTELNIKÓW, którzy chcieliby kupić w pakiecie sześć tomów Zawrocia!
“UWAGA, rozpoczynamy szaleństwo czarnopiątkowo-mikołajkowo-świąteczne! Pytaliście nas o pakiety typu Król i Królestwo, 3xHarari itd., oto odpowiedź – zestawy świąteczne w specjalnych cenach – do 20 grudnia!
🎅🎅🎅🎅🎅🎅🎅🎅🎅🎅🎅🎅🎅🎅
http://bit.ly/WUEL_CZERWONONOSY
🎅🎅🎅🎅🎅🎅🎅🎅🎅🎅🎅🎅🎅”
Przewidziane są książkowe nagrody dla głosujących… Zapraszam do zabawy. 
Co chcą wiedzieć Czytelnicy? Jakie mają do mnie pytania? Można się o tym przekonać, czytając wywiad ze mną na portalu “Lubimy czytać.pl”. Z przyjemnością odpowiadałam na Wasze pytania. Były ciekawe i inne od tych, które zwykle zadają mi dziennikarze. Oto jedno z nich:
“W książce „Inna wersja życia” bohaterka stwierdza: „Wszystko było przeczekiwaniem, a ja myślałam, że jest życiem”. Jak odróżnić owo przeczekiwanie od życia? Jolanta
Myślę, że coraz więcej ludzi jest w trybie przeczekiwania. Życie jest wtedy, gdy kochamy, działamy, przyjaźnimy się, mamy pasje, komunikujemy się z przyrodą. I to wszystko realizujemy tu i teraz. W przeczekiwaniu odkładamy wszystko na potem. Mrzonki, plany, zamiary nie zmieniają się w coś realnego. Głównymi stwierdzeniami są: „jutro”, później”, „to nie ten czas”, „trzeba jeszcze poczekać”. W trybie przeczekiwania kupujemy sobie piękną sukienkę, ale jej nie zakładamy, bo jest przeznaczona na jakąś szczególną okazję, która nigdy nie nadchodzi. W trybie przeczekiwania zadowalamy się byle czym, bo przecież to prawdziwe, wymarzone ma do nas jeszcze przyjść. W trybie przeczekiwania możemy być bardzo aktywni, ale są to chaotyczne ruchy topielca, nic dobrego z tego nie wynika, toniemy. Zwykle czujemy, że coś z naszym życiem jest nie tak, ale trudno nam porzucić przyzwyczajenia leniwego zazwyczaj przeczekiwania. Bo prawdziwe życie wymaga od nas zaangażowania, pasji, dawania czegoś z siebie innym i światu”.
Więcej na: http://lubimyczytac.pl/aktualnosci/11024/hanna-kowalewska-odpowiedziala-na-wasze-pytania
“Jeśli polskie morze, to tylko po sezonie?
Tak. W Tam, gdzie nie sięga już cień, pierwszej części cyklu o Jantarni, mamy kilka październikowych dni, trochę zaduszkowe klimaty. W Zanim odfrunę wszystko zaczyna się zimą, na początku stycznia, i trwa parę tygodni. Tak jest w literackiej fikcji, wietrznie i zimno. W realu też wybieram najczęściej terminy poza sezonem, ale cieplejsze miesiące, czerwiec, wrzesień. Lubię puste plaże, przestrzeń, wędrowanie po piasku, gdy nikt mi w tym nie przeszkadza.
Dlaczego Jantarnia?
Mogłabym umieścić akcję powieści w Jastarni, przecież Jantarnia ma z nią wiele wspólnego, ale wybrałam świadomie fikcyjne miasteczko, bo to daje mi więcej swobody twórczej. Z Jantarnią i jej mieszkańcami mogę zrobić wszystko, co chcę. Wprowadzam do swojej powieści kaszubskie rody, hafty, coś z kaszubskiej mentalności, ale tak naprawdę wiem więcej o podlaskich miasteczkach po sezonie niż nadmorskich. Jantarnia uwalnia mnie od trzymania się ściśle realiów. Dzięki temu to miejsce rozrasta się w mojej wyobraźni swobodnie”.
“Pisząc “Tam, gdzie nie sięga już cień”, wiedziała pani, że będzie ciąg dalszy?
– Nie. Cieszyłam się, że przyszła mi do głowy powieść, której nie da się kontynuować. Po skończeniu też traktowałam tę powieść jako zamkniętą całość. Wydawało mi się, że powiedziałam wszystko, co chciałam, i nie ma już nic do dodania ani o Ince, ani o innych bohaterach. Na końcu jest nawet mały happy endzik, który zawsze utrudnia ciąg dalszy. Można więc powiedzieć, że zrobiłam wszystko, by to się nie rozrosło w serię. Na pytania czytelników odpowiadałam z pewnością siebie, że żadnego cedeenu nie będzie.
Co się zatem stało?
– Żebym to ja wiedziała. Pewnego dnia obudziłam się z pomysłem na powieść, i już. To był zresztą pomysł, którego jeszcze nie zrealizowałam, na trzecią część cyklu. Od razu wiedziałam, że aby tam dotrzeć, musi być jeszcze jedna książka – a ta do mnie przyszła potem.
– Wracając do pytania, chyba po prostu nie potrafiłam rozstać się z bohaterami. To zupełnie tak samo jak z cyklem o Zawrociu. Raz na jakiś czas muszę tam wrócić, a czytelnicy są mi za to wdzięczni. Jest to możliwe, bo moje bohaterki są takie, a nie inne. Matylda jest ciekawska – i to napędza akcję. Inka dla odmiany tajemnicza i bardzo skomplikowana, jej życie też, więc dalej można się bawić w rozwiązywanie jej życiowych supłów. No i lubię obie. Ludzi, którzy je otaczają, też. Bez tego nie dałoby się wrócić ani do Jantarni, ani do Zawrocia. A że chemia jest także między moimi bohaterkami i czytelnikami…”
Czytaj więcej na https://www.styl.pl/magazyn/news-hanna-kowalewska-ksiazki-maja-smakowite-warstwy,nId,2649148#utm_source=paste&utm_medium=paste&utm_campaign=chrome
„Ruchy pędzla — maźnięcia, muśnięcia, wygładzanie… Jest w tym coś z miłosnych rytuałów. Dotyk delikatny jak nóżką ważki. Jednym włoskiem. Tak przynajmniej tworzę twój portrecik. Akwarelka. Jesteś moją małą akwarelką. Śpisz, a ja cię maluję. Każdą rzęskę. Każdy włosek. Każdy pieg. Maluję cię w mojej duszy. To najtrwalszy materiał. Niezniszczalny. Nawet jeśli o wszystkim zapomnę po drugiej stronie, to o tobie jednej na pewno nie”.A potem jeszcze ponad 500 stron…
Wydawnictwo Literackie o powieści:
Kto nie może doczekać się “Zanim odfrunę”, tego zapraszam 28 października na stoisko Wydawnictwa Literackiego na targach książki w Krakowie. Będzie można nie tylko kupić książkę przed premierą, ale i zdobyć mój podpis.
